vandaag op stap met Jesse voor een nieuwe pegsonde. Gelukkig was het droog vanmorgen en waren we precies op tijd voor onze afspraak. Vreemd dat Jesse nog steeds zenuwachtig is voor de behandeling terwijl die vrouw het binnen een minuut geklaard heeft. Dit keer besloot hij te gaan zingen op de behandeltafel. Voor de mevrouw had hij een Paaskipje gekocht als ze het goed zou doen, uiteraard verdiende ze het kipje. De laatste tijd rommelt het sondegaatje nogal. Er komt pus achtig spul uit en soms zelfs bloed. Volgens de mevrouw was er niets aan de hand en kon dat weleens gebeuren. Jesse weer gerust en mama ook.
Het was absurd druk in het ziekenhuis en geen idee waarom. Zelfs de parkeerplaats stond vol. Natuurlijk gingen we na de ingreep wat eten en drinken. Omdat Jesse van de zenuwen vanmorgen niet veel naar binnen kreeg had hij best wel trek. Binnen een korte tijd had hij al een broodje kroket besteld en zat al aan een tafeltje toen ik nog thee stond te tappen. Hij was onwijs opgelucht dat alles weer goed was gegaan en liet zich het broodje goed smaken.
Onderweg naar huis hebben we naar omgevallen bomen gekeken en het waren er best veel. We kwamen tegelijk met Bob en Ella thuis. Bob mocht van Ella spulletjes kopen bij de Kringloop voor zn verjaardag, wat een leuk idee! Bob helemaal blij natuurlijk en had leuke dingen gescoord.
Morgen komt er weer een nieuwe hulp proef draaien. We zochten iemand voor de vrijdagavond maar nu krijgen we iemand voor de woensdagochtend ipv Ella. Syndion wil iemand bij ons die gelijk een persoonlijk begeleider is en heeft besloten zo te handelen. Mijn haren gaan recht overeind staan als een instantie voor mij beslist maar het bleek al gewoon geregeld te zijn……..Het voelt een beetje alsof ze mijn gezag ondermijnen en dat voelt niet goed. Waarom komt er niet gewoon iemand voor de vrijdagavond die ook persoonlijk begeleider is vraag ik me dan af. Waarom gooien ze ons zorgvuldig opgebouwde bubbel in de war? Wij zijn mensen he? Wij zijn geen casus. Nu wordt er gerommeld met onze gevoelens. Misschien denk je wel wat zeurt Thea nou maar ik heb al een jaar of 20 te maken met “vreemde” mensen in mijn huis. Iedere keer moet ik schikken en aanpassen dus je begrijpt dat ik niet graag van hulpen verander. Ieder mens is anders, ieder mens heeft andere opvattingen en gewoontes. Al deze mensen verzorgen MIJN kinderen en ik laat dat toe omdat ik met mn rug tegen de muur sta. Ik kan het niet meer alleen dus ik moet wel en het lijkt wel alsof ze dat gegeven benutten. We gaan het morgen beleven. De kids moeten weer wennen en als zij het oke vinden dan moet ik er ook in berusten maar soms ben ik er best verdrietig om. Er is altijd wel iemand in huis. No privacy.
Storm is weer oke. Ik schrijf niet dat hij goed is want hij heeft behoorlijk ingeleverd. Werkelijk geen idee wat er nu was maar ik ben bang dat dit terug gaat komen. Net zolang totdat hij overlijdt. In de tussentijd maar veel aaien en verwennen. De looproute is ingekort en dat is dan weer zielig voor Boet want die kan wel meer energie kwijt. Als Storm ooit overlijdt dan wil ik toch geen nieuwe hond meer terwijl ik altijd dacht van wel. Het hangt dan allemaal van Boet af of die kan wennen in zn eentje. Voor nu hangt hij nog vreselijk aan zn broer, zijn steun en toeverlaat.
Morgen is de tweeling echt jarig. Eénentwintig alweer! Ik kan het soms niet bevatten. Het lijkt nog zo kort geleden dat ik van ze beviel in het ziekenhuis in Schiedam. Twee porseleinen poppetjes. Een maand eerder en in prima gezondheid. Toen wist ik nog niet eens van het bestaan van Leigh. Nu ben ik er al een kind aan verloren. Nog twee te gaan.
De laatste tijd denk ik weer heel veel aan Ruud en kijk ik naar zn foto’s. Wat een flinke vent was het toch. Wat was hij toch moeilijk maar wat had hij toch een klein hartje. Dat kleine hartje wat nog een uur door klopte nadat de beademing was uitgezet………..
Leigh stofwisselingsziekte 