23.00 uur. Weer een dag voorbij.
Bob zn koekjes zijn lekker geworden, we hebben het gegeten als toetje.
Op Jesse zn mail lees ik dat de verjaardag van Oma Lotte niet doorgaat ivm het virus. Een wijs besluit maar Jesse baalt wel. Ik probeer uit te leggen dat sommige dingen nu eenmaal niet gaan. Hij is het zo weer vergeten als ik hem vertel dat hij vanavond, online op Facebook, peperkoek mag gaan versieren. Hij vindt het een goed plan.
Morgen gaan we met zn allen de tuin in om de “nieuwe “spullen van mn zus een leuk plaatsje te geven. Dat hadden we ook vandaag kunnen doen maar ik doseer de leuke dingen zodat we elke dag wat hebben. We gaan ook gelijk het tuinset neerzetten en gezellig maken. Verloofde heeft met de hoge drukspuit de tegels weer grijs gekregen ipv glibberig groen. Hij snottert nog steeds, het hoesten is gelukkig wat minder geworden. Ik ben zo in de “waakstand” dat ik er doodmoe van word. Er hoeft maar iemand te snotten of te hoesten en ik sta in de stress stand. Ik bekijk ieders gezicht, voel voorhoofden en kloek me een gek. Als een uil draait mn nek alle kanten op en ik krijg er hoofdpijn van. Als iedereen slaapt controleer ik de ademhaling en probeer hun voorhoofd te voelen. Verloofde klaagt omdat ik hem elke nacht uit zn slaap hou door rare acties en domme woorden. Volgens hem heb ik hem afgelopen nacht wakker gemaakt en gevraagd of hij op zn zij wilde gaan liggen omdat het bed kantelde. Verder schijn ik iedere keer zn voorhoofd te voelen en zn lijf. Dat laatste kan ik me voorstellen omdat hij een zalig lijf heeft hahaha. Enfin ik ga ermee naar bed en sta ermee op, Corona beheerst mn leven.
Vanavond hebben we gehoord dat de beperkingen zijn opgeschort naar 1 juni en ik kon wel janken. Nog langer in het ongewisse, het lijkt wel oorlog. We leven toe naar bevrijdingsdag.
Elin moppert over haar schoolwerk en dat het gewoon dit jaar dus niets meer wordt. Bob wil weer gaan werken en Jesse is oprecht bang dat hij dood zal gaan. Verloofde is knorrig en loopt in huis als een gekooid dier. Die is anders hele dagen buiten en elke avond bij de voetbal. Nu doet hij hoegenaamd niets in zijn idee. De frustraties komen uiteraard op mijn bordje terecht maar wat kan ik eraan doen? Ik snib en snab een beetje en zou eigenlijk willen gillen ” en mijn beetje vrijheid dan die ik had? ” maar ik hou mn mond en vraag netjes aan verloofde of hij zn ongenoegen wat wil temperen omdat het voor mij ook zwaar is. Ik ga nog 2 en halve maand door met kloeken en leuke dingen verzinnen om met zn allen binnen te kunnen doen. Dat moet toch te doen zijn? En dan gewoon niet ziek worden he!!