Storm
In 2017 werd je gevangen ergens in een bos in Roemenië. Wat er met je gebeurd was en wat je later zou ervaren met de reis hierheen heb ik nooit geweten. Ik weet wel dat ik je foto zag en verliefd werd. Deze moest het worden. Verloofde was nog maar net mijn Verloofde en reed met me mee om te gaan halen. Geen idee meer waar het was maar het was een urenlange rit. Daar aangekomen bleek je met tig andere honden uit Roemenië in een huis te zitten. Ze noemde je Zorro door je zwarte masker. De omstandigheden daar waren redelijk gelukkig. Wat was je bang!! Je verschool je onder een andere hond en dat bleek je zus te zijn. Je raadt het natuurlijk al, je zus mocht ook mee.
Eenmaal thuis waren jullie vreselijk van slag. Ik noemde je Storm omdat ik had gelezen dat een naam er veel toe doet. Ik hoopte dat je in je naam ging groeien. Je zus noemde ik Juultje en die was er beter aan toe. Ik was je vaak kwijt omdat je je verstopte in de schuur. Dan lag je ijskoud op de harde stenen. Een warme mand begreep je niet. Water wilde je niet drinken en je pakte een fles cola uit de kast, beet er gaatjes in en dronk. Jullie konden niet lopen aan de riem en waren niet zindelijk. Ik mag wel zeggen dat ik er MEGA werk aan heb gehad om jullie wat te socialiseren. Heel langzaam kwamen jullie erachter dat ik best wel oke was. Juultje ging met sprongen vooruit maar jij bleef erg achter. Je at slecht, bleef bang en had veel diarree. Naarmate de dagen verstreken kregen jullie steeds meer ruzie en toen ik weer eens tussenbeide kwam beet 1 van jullie stevig in mijn knie. Het kwartje viel. Dit ging niet langer. Via via kwam ik in contact met een vrouw die graag een hond wilde overnemen. Ze kwam langs en was verkocht. Ik gaf haar Juultje met de afspraak dat ze terug zou komen als het niet ging. Waarom Juultje? Omdat Juultje het wel zou redden en jij waarschijnlijk niet. Ik zie Juultje nog door het autoraampje kijken toen ze vertrok, wat was ik verdrietig. Die vrouw was echt een schot in de roos en nu nog hebben we contact. Juultje is een hulphond geworden op school.
Heel langzaam kwam je beter in je velletje maar ik had al snel door dat er wat met je was. Je liep alsof je zere voetjes had, bleef vaak diarree houden en had veel jeuk ondanks alle vlooienpillen en druppels. De dierenarts in Deil is erg kundig en wist het zonder onderzoek al te zeggen. Deze hond had Leishmania. Bloedonderzoek bevestigde het. We kregen pillen om de verschijnselen te verzachten maar genezing was niet mogelijk. Het ging een tijdje goed. Je werd nooit een sociale hond en toen je een broertje kreeg uit Cyprus hielden we ons hart vast. Jeetje wat deed je lelijk en vals. Na een maand ging het eindelijk beter maar echt gespeeld heb je nooit met hem. Je wist gewoon niet hoe dat moest. Maar je werd een tophond binnen, zo lief, zo trouw. Feilloos wist je mensen te wijzen op een wondje en emoties voelde je zo goed aan. Verloofde heeft je leren stoeien en dat was mooi om te zien. Buiten is het je nooit gelukt om sociaal te doen. We hebben er maar in berust en je een geel vlaggetje gegeven aan je riem. Dat is een teken dat je niet sociaal was. Boze blikken van mensen deden ons niets, we hielden je immers goed vast met twee riemen.
Steeds vaker kreeg je een terugval. Niet meer eten, diarree, lusteloos in je mand liggen, stikken van de jeuk en het eigenlijk niet meer zien zitten. Een paar keer hebben we op het punt gestaan om een dierenarts te bellen om je uit je lijden te verlossen maar dan kwam je er toch weer bovenop. Bij de dierenarts bleek je nu Leishmania in de hoogste graad te hebben en de dierenarts gaf je nog twee jaar. Je kreeg 6 pillen per dag en pijnstillers. De afgelopen 3 weken was je weer vreselijk ziek. Elke nacht kon ik eruit omdat je de tuin in wilde ivm diarree. Als ik te laat was lag het hele huis vol en dat vond je vreselijk. Je at steeds minder en viel weer af. Je riem hing als een uitgelubberd elastiekje om je lijf. Lusteloos lag je op de grond en maar krabben. Van jeuk word je gek. Vrijdag besloot ik de dierenarts weer te bellen en die was ook uitgedokterd. Van het weekend heb je ook in je mand gepoept en toen wist ik het zeker. Ik ging afscheid van je nemen.
Gisteren heb ik op Verloofde gewacht en zijn we samen vertrokken naar Deil. Boet heb ik meegenomen en die sprong tot onze verbazing zomaar uit zichzelf in de bus! De jongens heb ik afscheid laten nemen. De dierenarts zag het ook gelijk. We mochten apart in een kamertje en er werd een kleedje neergelegd voor Storm. Vreemd genoeg ging hij er gelijk op liggen alsof hij wilde zeggen……….graag. Normaal bij de dierenarts bleef hij versteend staan. Prikje in zn bil om te gaan slapen en hij sliep gelijk. Het was mooi om te zien hoe hij eindelijk kon ontspannen. Heel zn lijfje ( 40 kilo) kwam tot rust en hij leek weer een puppy. Zo’n zachte lieve uitstraling. Ik was zo blij voor hem dat ik moest huilen en Boet me even kwam likken. Boet werd ook rustig en had het door, deze grote vriend ging niet meer mee naar huis. Daarna werd Storm op de behandeltafel getild voor de beslissende prik. Ik heb zn hoofdje geaaid en voor hem gezongen tot hij stierf. Boet wilde hem niet meer zien.
De geschatte 2 jaar die je nog zou hebben heb je tot 3 jaar gemaakt en we hebben van je genoten. In Roemenië had je dat niet gehaald.