ik moet eigenlijk naar bed maar mn hoofd zit nog te vol.
Vanmorgen werd ik boos wakker. Zoals eigenlijk elke morgen de laatste tijd. Waarom dan? Ik heb zalige kinderen, zalige man en zalig huis.
Ik kan dan lekker brainstormen met Babsel erover gelukkig. Vroeger kon dat ook zo fijn met Chiel maar die spreek ik niet meer. Waarom ben ik nou zo boos als ik wakker word of misschien is het omdat ik wakker word? Komt het door het tekort aan energie? Bozig stap ik onder de douche en kleed me aan. Ik schuifel de trap af en aai de katten om de beurt. Ik jodel een goedemorgen naar Jesse, want die zal er nooit onder lijden. Ik zet thee en ga zitten denken.
Wat gaat deze dag mij brengen dan? Ben ik boos omdat deze dag me toch niets zal brengen? Elke dag is immers precies hetzelfde. Is het omdat ik baal van de sleur? Wat kan ik eraan doen? Moet ik dan maar elke dag de kids in de bus smijten en wat gaan ondernemen? Nee dat houden ze niet vol en mn knip is ook niet zo gul. Een wandelingetje met de honden en Bob is een gok of hij de rit haalt. Natuurlijk kan ik naar mensen toe maar wie past er dan op? Ik zit muur en muur vast. Ben ik daarom zo boos? Dat het leven me dit heeft geflikt? Ik was een bange mus vroeger en heb nooit wat ondernomen. Geen feestganger, geen joints en zelfs geen alcohol. Ben ik boos omdat ik nooit echt heb geleefd? Ik heb wel even echt geleefd toen we besloten te scheiden. We hebben dat besloten maar moesten nog een tijd in hetzelfde huis leven. Na een maand hebben we het verteld en kwam het huis te koop. Ik heb toen mn schade wat ingehaald en me rot gedate. Echt relatie materiaal was het niet. Eerder bevestiging dat ik er nog toe deed, want dat was na al die jaren verdwenen. Ik lag tot mn verwondering nog goed in de markt en dat heeft me zelfvertrouwen gegeven. Zoals bij zoveel dingen ging dit daten ook weer over, ik was mn 2 wilde haren kwijt.
Blijft een feit dat ik boos wakker word en eigenlijk mn bed niet uit wil. Ben ik gewoon een depressieve drol? Na wat sparren met Babs kwam ik erachter dat ik echt gewoon boos ben op het feit dat ik dit allemaal moet meemaken en rechtbreien. Hoe kan ik er nou elke dag de moed in blijven houden? Door iedere keer maar te zeggen of in dit geval te schrijven dat ik geluk heb met zulke lieve kids en fijne man? Kan ik mezelf daarmee overtuigen? Nou het lukt me gewoon niet elke dag hoor, het is zo moeilijk!
Bob is nu alweer een tijd elke dag thuis. Zijn uitjes lukken niet meer en daarmee daalt ook zn humeur. Zijn onvrede vreet hij uit op mij. Ja ik weet het….hij moet kunnen ventileren maar voor mij is ook weleens de maat vol. Gaat er iets verkeerd? Mama’s schuld. Is er iets vergeten? Mama’s schuld. Ook Jesse heeft daar een houtje van. Zou mijn moeder 19-02-1964 toen ze over mn wiegje hing hebben geweten dat dat schriele lelijke babietje ( mens wat was ik lelijk) zo’n zwaar leven zou krijgen? Ze had me subiet terug gepropt (auw)
Bob appt me in de avond na het douchen dat hij klaar is. Ik moet dan zn luier over zn voeten trekken. Om de een of andere reden lukt hem dat niet meer. Ik word er kriegel van en heb al gezegd dat hij dan die plakluiers moet gebruiken want die krijgt hij wel zelf aan. Ik moet dan met mn zere lijf de trap weer op klossen. Bob is er bozig om want in de nacht wil hij gewoon perse zn broekluier grrrr…
Jesse spreekt op de computer zn opdrachten in en krijgt dan bijbehorende plaatjes. Die plaatjes stuurt hij naar mij. Ik krijg dus de hele dag plaatjes van kopjes thee, sapjes, chocolade, koekjes en tosties. Dus loop ik hele dagen als een debiel te bedienen. Jajaja ik weet het…..hij kan het nu eenmaal niet zelf, maar ik kan het zo zat zijn. En o wee als het niet snel gebracht word dan krijg ik ingesproken berichtjes ” IK WIL GRAAG CHOCOLADE”. Terwijl ik dit schrijf moet ik er wel weer om lachen maar als ik dan eindelijk iets voor mezelf doe ( de was oid) dan is het rete irritant.
Ik had dit leven gewoon nooit gedacht. Wel veel kinderen want dat was mn grootste wens en dat is ook mn grootste trots. Maar wie verzint er nou dat ik een akelige scheiding ga krijgen en dat er 3 van de 5 ernstig ziek zijn? Dan word je toch vanzelf een tobber? Als oudste zoon iets heeft dan lig ik er van wakker, als dochter iets heeft idem dito. Mijn gedachtes vliegen dan alle kanten op van ongeluk, enge ziektes tot afrekeningen. Ja het slaat nergens op maar in de nacht is alles mogelijk bij mij. Want wie zegt mij dat de gezonde kids wat bespaart blijft? Het zit immers toch walgelijk tegen in mn leven?
Is het zelfmedelijden? Stel ik me aan? Nee volgens mij niet. Misschien zouden andere mensen dit leven niet eens aankunnen. Dus mag ik boos zijn? Eigenlijk wel, maar ik zou er goud voor geven als ik weer eens gewoon normaal wakker zou worden en de dag zou omhelzen. Misschien is het weer een periode en lach ik mezelf over een maandje uit , ik hoop het zo! Misschien komt het nu omdat ik Bob zie afglijden en zag dat zn nagels van zn voeten blauw waren maar zn voeten warm aanvoelden. Verder heeft hij een knobbel onder zn linkertepel en moet hij het laten onderzoeken. Ook zo’n leuke ontdekking. Ik haal maar gelaten mn schouders op en bedenk dat het wel niets zal zijn omdat ik dat doemdenken haat.
Vanavond hoorde Jesse waarom Bob donderdag naar de huisarts moet. Zijn reactie ” oh dan heeft hij kanker” Kijk en dan moet ik weer vreselijk lachen en Bob ook. Het zijn ook zulke druiven die kinderen van mij. Gelukkig houdt de humor me nog wat op de been.